رابطه علّی بین کمال‎گرایی و هدف‏های پیشرفت با اضطراب امتحان با میانجیگری باورهای خودکارآمدی در دانش‏آموزان دبیرستانی

هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی رابطه علّی بین کمال‏گرایی، هدف‏های پیشرفت با اضطراب امتحان با میانجیگری باورهای خودکارآمدی است. جامعه‏ آماری این پژوهش را دانش‏آموزان پسر سال سوم متوسطه شهر اهواز در سال تحصیلی 1392-1391 تشکیل داده اند، که از میان آنها، تعداد 360 نفر با روش نمونه‏گیری تصادفی مرحله‏ای نسبتی به عنوان نمونه انتخاب شدند. برای سنجش متغیر‏های پژوهش از مقیاس اضطراب امتحان اهواز، مقیاس خودکارآمدی عمومی، مقیاس کمال‏گرایی چندبعدی (فرم کوتاه) و پرسشنامه تجدیدنظرشده هدف‏های پیشرفت استفاده شد. همچنین، برای آزمون برازندگی مدل پیشنهادی از روش تحلیل مسیر استفاده شد. نتایج نشان داد مسیرهای مستقیم کمال‏گرایی خودمحور به خودکارآمدی و اضطراب امتحان از لحاظ آماری معنی‏دار بودند (05/0p<). همچنین، رابطه کمال‏گرایی دیگر‏محور و جامعه محور با خودکارآمدی غیرمعنی‏دار و کمال‏گرایی دیگرمحور با اضطراب امتحان معنی‏دار بود(05/0p<). علاوه بر این، رابطه هدف تبحرگرا، عملکردگرا و تبحرگریز با خودکارآمدی و رابطه هدف تبحرگریز با اضطراب امتحان معنی‏دار است(05/0p<). از سوی دیگر، رابطه هدف عملکردگریز با خودکارآمدی غیرمعنی‏دار و هدف عملکردگریز و خودکارآمدی به اضطراب امتحان معنی‏دار بوده است(05/0p<). همچنین، نتایج نشان داد که رابطه غیرمستقیم کمال‏گرایی خودمحور به اضطراب امتحان از طریق خودکارآمدی معنی‏دار، کمال‏گرایی دیگر‏محور و کمال‏گرایی جامعه‏محور به اضطراب امتحان از طریق خودکارآمدی غیرمعنی‏دار است. دیگر نتایج نشان داد که رابطه‏ هدف تبحرگرا، تبحرگریز و عملکرگرا با اضطراب امتحان از طریق خودکارآمدی معنی‏دار و هدف عملکردگریز با اضطراب امتحان از طریق خودکارآمدی غیرمعنی‏دار بوده است.